onderzoek naar beschreven locaties

In N-W Europa


1


2


3


4


5


6


7


8


9


10


11


12


13


14


15


16

- In 1682 verscheen het boek "Atland eller Manheim dedan Jaophetz afkomme = Atlantica sive Manheim, vera Japheti posteroprum sedes ac patria" van de Zweed Olof Rudbeck, rector aan de Universiteit van Uppsala. waarin hij bewees dat Atlantis in Zweden was terug te vinden.

afb.1. Rudbeck geeft college aan Hesiodus, Plato, Aristoteles, Apollodorus, Tacitus, Odysseus, Ptolemeus, Plutarchus en Orpheus.

- Isaac Newton
In zijn werk "The Chronology of Ancient Kingdoms" (1728), dat een jaar na zijn dood is verschenen, staan een aantal passages die direct melding maken van het mythische land Atlantis. De eerste verwijzing vinden we in de Short Chronical, waarin wordt verondersteld dat Ulysses (Homerus) het legendarische eiland Ogygia verlaat in 896 voor Christus. In de Griekse mythologie was Ogygia de thuisbasis van Calypso , de dochter van Atlas (naar wie Atlantis werd genoemd). Sommige geleerden hebben gesuggereerd dat Ogyia en Atlantis hetzelfde eiland zijn. Uit zijn geschriften blijkt dat Newton deze redenatie volgde.
Newton noemde echter ook Cadiz of Cales als mogelijke kandidaten voor Ogygia, maar licht dit niet toe. Hij vermeldt wel conform de oude bronnen, dat Atlantis in zee is vergaan.

afb.2. titelblad "The Chronology of Ancient Kingdoms"

- Antoine Fabre d’Olivet (1767-1825) ontwikkelde de theorie dat Atlantis het moederland van de Ariers moet zijn geweest.

- In 1806 schreef Charles-Joseph de Grave, jurist en politicus, met interesse in wijsbegeerte, klassieke en germaanse talen en griekse mythologie, "République des Champs Elysées, ou Monde ancien, ouvrage dans lequel on démontre principalement: que les Champs élysées et l'enfer des anciens sont le nom d'une ancienne république d'hommes justes et religieux, située à l'extrémité septentrionale de la Gaule, et surtout dans les îles du Bas-Rhin, [etc.] (3 dln.; P.F. de Goesin-Verhaeghe Gand 1806)." en situeerde Atlantis in de omgeving van Zeeland, Vlaanderen en Frans Vlaanderen. Hubert Lampo publiceerde in 1967 het verhaal van de Grave opnieuw in zijn "Toen Heracles spitte en Kirke spon". (zie bibliografie)

afb.3. titelblad "République des Champs Elyseés, ou Monde Ancien"

- H.Schulz (1842), Herman Müller (1844) en A.F.R.Knötel (“Atlantis und das Volk der Atlanten”, 1893) zijn voorstanders van deze zgn. noordelijke hypothese.


-Er zijn de hypothesen van de Duitse archeologen Richard Hennig, (“Das Rätsel der Atlantis”, 1925), Albert Herrmann, Otto Jessen, Fr.Netolinzky, Adolf Schulten, (“Tartessos and Atlantis”, 1927), en de Engelse E.M.Wishaw, die Atlantis situeren in Zuid-Spanje, in Andalusië, meer precies in het legendarische Tartessos, dat zich aan de monding van de Guadalquivier moet hebben bevonden. N.B. Adolf Schulten werkte 50 jaar aan zijn theorie, zonder Atlantis= Tartessos te vinden.

afb.4. Tharsis, Atlantis

afb.5. Tharsis, Atlantis, kaart


- Omstreeks 1870 verscheen het Oera-Lindaboek, de ontstaansgeschiedenis van dit werk is onduidelijk, het betreft fictieve Friese geschiedenis en is gebaseerd op allerlei verhalen, een kundige vervlechting van uiteenlopende legenden, etymologien en toponiemen, verschenen als een kopie van een oudfries manuscript, maar het bleek bij nader inzien een vervalsing.
Het Oera-Linda boek situeert Atlantis in het noorden van West Europa: Atland, Texland en Frya’sland. J.Vandemaele (zie hieronder) vermeldt één plaatsbepaling in het OLB van Atlantis, "Ons voormalige westland, rechtover Brittannia gelegen" De plaatsbepaling correspondeert met Oud-Frisia "usque ad Armorem" uit Karel de Grote's Lex Frisonum, nl. tot aan Bretagne met de nederzetting van Kerenak of Carnac, waar "het goud van de Golen verzameld was, dat Askar uit OLB ging roven".


- In 1935 stelde F.Gidon, in zijn studie over "Les submersions Irlandao-Armoricaines de l Age du Bronze et la tradition Atlantidienne" de vraag aan de orde of "de geografische ligging, het klimaat en de bodemrijkdom der Atlantische gebieden, ten noordwesten van het huidige Frankrijk, die tijdens het Bronzen tijdperk door de zee werden veroverd, zouden kunnen overeenstemmen met Atlantis zoals Plato het meende te kennen", en hij wijst het verdronken land rondom het Bretonse schiereiland (the Celtic Shelf) aan als een mogelijk Atlantis, en meent dat het West-Europese vasteland deze gebieden nà 2500 v. Chr. moest prijsgeven aan de Atlantische Oceaan en het Kanaal.


- In 1953 is het de Duitse archeoloog Jürgen Spanuth die een theorie voor­stelt, waarin hij Atlantis plaatst in de Noordzee, rond Helgoland. (Basileia=Atlantis=Helgoland) Volgens Spanuth bestond in Noord-Duitsland, Denemarken en de aangrenzende zeegebieden een ontzaglijk noordelijk rijk van waaruit, na de catastrofe op het einde van de 13de eeuw v. Chr., het geheimzinnig zee­volk vertrok dat Egypte zou aanvallen.
Hij baseerde zich oa op het werk van Herman Wirth en vele anderen. In 1956 schreef hij “Atlantis, the mystery unravelled”, in 1965 “Atlantis, Heimat,Reich und Schicksal der Germanen” (herdruk 1982), en in 1979 “Atlantis of the North”.

afb.6. De Noordzeevolkeren, gezien door RamsesIII, waren Germanen. Egyptisch wereldbeeld (1200 v. Chr.), in het noorden de "Hemelzuil", het einde van de wereld, Haneubo betekent noordzeevolkeren.

afb.7. Het Atlantisch Koninkrijk, 1300 v. Chr.

 

afb.8. Helgoland in 800, 1300 in vergelijking met 1649, kaart van Johannes Meijer. (Uit: Jürgen Spanuth, Atlantis, Heimat,Reich und Schicksal der Germanen. 1956.)


-In 1985 verscheen Genisis, the first Book of Revelations van David Wood (met een voorwoord van Henri Lincoln), als cartograaf ontwikkelde hij curieuze op de triangulatiemethode gebaseerde geometrische berekeningen waarbij numerologie,egyptische mythologie (Isis en Osiris), allerlei esoterische overwegingen en verwijzingen naar Plato resulteerden in een soort van bewijsmateriaal waaruit zou kunnen blijken dat Rennes-le-Chateau en omgeving, in de franse Pyreneeën, met het historisch bestaan van Atlantis van doen hebben. Tevens openbaart het ingemeten landschap zich als het vrouwelijk geslachtsdeel, in een kaart getiteld "The Vagina of Nut" weergegeven: topo-gynécologie zoals Gérard de Sède het omschreef.

afb. 9, 10. Kaart David Wood

-In 1990 publiceerde Marcel Mestdagh ''Atlantis'' waarin hij aantoonde dat het Ile de France het Atlantis van Plato is, aan de hand van een reusachtig netwerk van oude wegen, ovaalstructuren, historisch en toponiemenonderzoek. (Zie ook bij Projecten, Marcel Mestdagh en Atlantis. )

afb.11. Vlakte van Atlantis met Sens als middelpunt.


-In 1999 pubiceerde Joël Vandemaele in zijn boek "Controversiele Geschiedenis" zijn onderzoek naar de plaatsen die genoemd worden in het Oera Linda Boek, in relatie tot plaatsen in het huidige Noord Frankrijk en West-Vlaanderen.
Mede gebaseerd op de studies van Albert Delahay en anderen. (zie kaart)

afb.12. Kaart Joël Vandemaele


- Wij vonden een beschrijving van de locatie van Atlantis in een website van een zekere E.J. de Meester. Daarin een geheel eigen nogal speculatieve interpretatie, zonder verdere literatuur en bronvermelding. Hieronder een korte samenvatting: Plato: 'Het gebied als geheel was zeer hoog en de kust was steil, maar om de stad heen was een vlakte' (krijtrotsen van Dover. de zuid-Engelse laagvlakte, met daarin Stonehenge en Avebury).
Atlantis was een ronde stad gebouwd van witte, zwarte en rode steen, gehouwen uit Kleito's heuvel in het midden van de stad. Verschillend gekleurde stenen zijn te vinden op het Isle of Wight. De Lymebaai bij Torquay en Lyme Regis. De zee is hier vrij ondiep en als hier een vlakte lag, had die de juiste afmetingen. Volgens Plato was de plaats van Atlantis modderig en moeilijk bevaarbaar. De enige locatie aan de zuidkust waarvoor dat opgaat is het getijdengebied bij Portsmouth, niet ver van Stonehenge.

afb.13. Kaart, E.J. de Meester

-Cornwall, Engeland, wordt door diverse auteurs, o.a. Alfred Tennyson (in zijn gedichtencyclus Idylls of the King), genoemd als de locaties van Atlantis, maar tegelijkertijd ook Avallon, Lyonesse (het verdronken land) en Terre de Salvaesche (een Graalburcht, zie hoofdstuk Graalburchten in Europa en Verre- en Midden Oosten).

afb.14. St.Michaels Mount
afb.15. Land's End
afb.16. Scilly eilanden