Plek

Al deze stenen werden aangeraakt en opgestapeld
dit is het beeld dat bleef
nadat de arbeid was verdwenen

Eens, zegt deze plek, eens
zij is een spoor en zo
kan zij gelezen worden

(Een plek waar mensen 
zijn geweest
raakt nooit meer leeg)

Maar laten wij 
dichterbij komen en 
net zo proberen te zwijgen 
als deze stenen
die als een mozaïek verschieten
in het dalende licht

Hier ben je niet alleen
al is het nog zo stil
voor de gesloten deur pas
weet je wat je wil

In dit genadeloze licht
zo dicht bij verdwenen mensen
komen dat hun verhalen klinken
in wat hier ligt

Kromme spijkers, blik, een plank
klinkers van een taal die
op een harde muur van zwijgen stuit

Dat is het geluid van foto's:
er waren mensen, eens en zij
spreken zich in dit, ons kijken
uit

J.Bernlef. Wolfsmond nr. 12,
Uitgeversmaatschappij Tabula, 1985

< terug